Onze verdere kennismaking met Curacao

Dag 2 – 20 oktober 2011

Jaaa, verbrand!! Van mijn decolleté tot mn dikke teen… Weten wij veel dat de zon hier zo fel is en dat je binnen één dag zo rood bent als een kreeft? Nee, dat wisten wij tot vandaag niet, vanaf nu wel. Zijn jullie gewaarschuwd hiervoor? Ja. Hebben jullie je goed (meerdere keren) ingesmeerd? Ja. Conclusie: de zon is dus inderdaad wel heel erg fel.

Vandaag hebben we een heerlijk relaxt dagje gehad. Vannacht behoorlijk slecht geslapen door alle muggen die je van je tenen tot je oren lek prikken. Om half 6 was ik al wakker, gelukkig ben ik toch weer in slaap gevallen en heb ik geslapen tot half 8 (alsnog heel vroeg). De zon scheen volop en er waaide een lekker windje. Goodmorning :). ’s Morgens hebben we rustig aan gedaan, lekker ontbeten, koffie gedronken en een beetje bankhangen. ’s Middags zijn we naar de Caracasbaai geweest, een klein strandje met allemaal van die picknicktafels met een rieten dakje en twee eettenten. Daar hebben we heerlijk in de zon gezeten (hoe verraderlijk is de zon; het was namelijk bewolkt), lekker lezen en genieten. Vervolgens hebben we een rondje gelopen, een ijsje gegeten (een gesmolten Cornetto, o wee als ze zo één in NL zouden verkopen…) én… we hebben gesnorkeld!! Hilariteit alom! Laat ik nu niet zo goed door mijn mond kunnen ademen. Zet een duikbril op en je hebt het gevoel dat je stikt. Wha! En dan moet je ook nog zo’n ding in je mond en als je dan te ver het water ingaat… Je begrijpt het al, ik heb niet alleen van buiten een zoutwater reiniging gehad, maar van binnen ook. Grijns :). Toen ik er eenmaal aan gewend was hebben we heerlijk rondgedobberd en gekeken naar alles wat er onder water leeft. Echt super mooi! Ontzettend veel visjes: allemaal verschillend van kleur en vorm. Echt super mooi! En nu zijn we nog niet eens ver het water in geweest…

Dag 3 – 21 oktober 2011

Vandaag stond Willemstad op het programma. Na een dag niets doen, vonden we het nu wel tijd om Curaçao eens echt te gaan bekijken. Als een stel heuse Japanners zijn we er op uit gegaan, tas op de rug, camera in de aanslag… We hadden bovendien het voornemen dat we vandaag alleen maar op de positieve dingen te letten. Of dat gelukt is?

Op ongeveer 5 minuten loopafstand is een bushalte, waar ongeveer elk half uur een bus langs komt. Toen wij aankwamen bij de bushalte kwam er ineens een hond op ons af die er niet bepaald vriendelijk uitzag. Wij voelden ons net een stel pubermeisjes die niet verder durfden, maar we durfden ook echt niet, want die hond zag er echt uit alsof hij ging bijten. Nou goed, wij aan de overkant voorbij de hond, toen snel in het hokje gaan zitten. En ja hoor, na ongeveer een kwartiertje kwam de bus. Oud en versleten, maar wel heel goedkoop: ƒ1.60 per persoon, omgerekend is dat €0.64. Lachertje hè :). Dat is het 1e positieve punt. Na zo’n 20 minuten over het eiland te hebben gecrost, stonden we ineens bij de eindbestemming. Vanaf daar was het nog zo’n 20 minuutjes lopen naar ‘het gedeelte van Curaçao’. We hebben eerst even lekker rondgeslenterd door het winkelcentrum. Vlak bij de bushalte was een soort rond plein, waar allemaal kraampjes waren uitgestald: de markt van Curaçao. Er was van alles te koop, maar alles was wel erg oud en ouderwets. Van die stinkende vleeskraampjes waar allemaal vliegen bij zitten. Groente- en fruitkraampjes die bruine bananen verkopen in plaats van gele of groene. Het deed ons een beetje aan India of Afrika denken, het was absoluut niet Westers. Misschien is dit wel het hart van de Antilliaan.

Nadat we lekker hadden rondgekeken en souvenirs hadden gekocht, kwamen we aan bij de Emmabrug. De zon brak er nog even door (voordat de regen kwam) zodat we lekker in het zonnetje konden eten. Daarna zijn we over de Emmabrug naar de overkant gegaan, waar ook allerlei kraampjes waren en waar een enorm cruiseschip lag. Toen we even later weer naar de overkant wilden, hadden we pech (of geluk) want de brug was open. Op het moment dat de brug open is/blijft, varen er pondjes heen en weer. Ook leuk om te doen.

Vanaf de middag hadden we enorme regenbuien. We waren het zelf ook al wel zat, dat scheelde gelukkig. Bij de MC Donalds hebben we nog een lekker MCflurry gehaald en toen zijn we naar het busstation gelopen. Toen we daar op een bankje zaten, kwam er een heel lief oud vrouwtje naast ons zitten, die ons wel even zou helpen. In heel gebrekkig Nederlands legde ze uit welke bus we moesten nemen en waar we uit moesten stappen. (We hadden namelijk gevraagd welke halte we moesten nemen voor de supermarkt.) We hebben heel braaf geknikt, maar ondertussen begrepen we er niks van. Gelukkig moest zij ook in de bus. Een enorm oud barrel wat nog meer herrie maakt, werd ons vervoersmiddel. We zaten al zo’n 10 a 15 minuten in de bus, toen het vrouwtje aan het touwtje trok :P en zei: jullie moeten er hier uit. De hele bus zat ons aan te gapen en wij keken echt zo van: ‘Oh, moeten wij er hier uit? Nou, goed. Bedankt dan maar.’ En wij stapten uit de bus. Waar we terecht kwamen? Op een verlaten kruispunt in de middel nowhere. Supermarkt Vreugdenhil? Nergens te zien. Omdat het hier niet verstandig is om iedere willekeurige voorbijganger aan te spreken (en dan heb ik het voornamelijk over de mannelijke), stonden we een beetje beteuterd te kijken. Wat nu? Eerst maar een straatje doorgelopen, toen kwam er gelukkig een auto voorbij waar een redelijk betrouwbare man inzat. Die heeft ons de weg even gewezen. De weg was inmiddels veranderd in een enorme modderpoel (met plassen die de hele weg bedekten, zodat je wel door de plas moest lopen). Gelukkig vonden we na zo’n 5 minuten de supermarkt. Wij lekker boodschappen gedaan, willen we naar de bushalte lopen: nee, een regenbui… Enorm! Wat nu? Ten einde raad hadden we besloten om toch maar Erik te bellen of hij ons op wilde halen, toen Lizette ineens een busje op de parkeerplaats zag staan, waar ‘Vreugdenhil’ op stond. Zij snel naar buiten om te vragen. Bleek het een busje te zijn wat je gratis thuis brengt (als je boodschappen hebt gedaan). Tadah! Zie daar dé ideale oplossing. Wij in het busje, eerst het halve eiland rondgesjeesd om mensen op te halen en naar de supermarkt te brengen, toen ging hij ons wegbrengen. Je hebt op Curaçao twee wijken die Brakkeput heten. Brakkeput abou en Brakkeput meime (of zoiets). Wisten wij veel waar wij wonen? De buschauffeur is heel de wijk door gereden, kon geen Nederlands en bovendien heel slecht Engels. Op een gegeven moment zegt ‘tie heel sacherijnig: ‘Don’t you know where you live?’ ‘No, we don’t know, we are here for two days now.’ En hij maar rijden. Ga hier maar links. Lizette wat denk jij? Hier maar rechts. Op een gegeven moment wist ik het echt niet meer. We moesten ergens zijn in de buurt van allemaal blauwe huizen. In die buurt zaten we ook wel ongeveer, maar waar we nu precies naar toe moesten? Geen idee. Net op het moment dat ik voor wilde stellen dat we er wel uit zouden gaan en verder zouden gaan lopen, schreeuwde Lizette ineens: ‘Daar is het!’ En ja hoor, daar was ons huis… :)

Achteraf hebben we er zo om gelachen. In één dag hebben we al voor zoveel ‘problemen’ gestaan, en telkens dient er zich weer een oplossing aan. Ik ben hier nog maar drie dagen en het is nu al leerzaam. Helemaal voor de controlfriek in mij (voor de mensen die mij goed kennen). Hier moet je dat echt wel los laten. Wil je wat van het eiland zien, dan moet je gewoon gaan en zien wat er van komt. Die mentaliteit van ‘we zien wel wat er van komt’ kan ook best goed (en leerzaam) zijn. En wat we vandaag ook echt gezien hebben is dat Antilianen heel behulpzaam en lief voor elkaar zijn. Wat wil je nog meer?

Ik ga zo ook even wat foto’s proberen toe te voegen. Dus als je alvast een impressie wilt krijgen?

Liefs,
Anneleen