Bijna op de helft!

Bijna op de helft – 30 oktober 2011

Nog twee dagen, dan zitten we alweer op de helft van onze reis. We zijn nu al behoorlijk gewend aan ons leven hier op Curaçao. Stagelopen gaat zo z’n gangetje en ’s middags proberen we zoveel mogelijk weg te gaan: naar het strand of andere leuke dingen doen. We willen natuurlijk wel zoveel mogelijk van Curaçao zien! Afgelopen week zijn we drie keer naar het strand geweest, maandag hebben we thuisgezeten en vrijdag hebben we boodschappen gedaan voor de komende week. Zaterdag hebben we het enige museum op Curaçao ‘Kura Hollanda’ bezocht en rondgelopen door Punda en Ottrabanda.

Eerst even over het doel waarvoor wij hier zijn: stage. Op stage hebben we onze oren en ogen goed de kost gegeven. We zijn lekker op gang met ons onderzoek, we observeren zo zoveel mogelijk klassen, we hebben gesprekjes met kinderen en onze ‘vrije momentjes’ vullen we met nakijkwerk voor de leerkrachten om hen zo goedgezind te blijven. We zijn er inmiddels achter dat onze eerste indruk wel heel slecht was en een vertekend beeld gaf. We hebben de afgelopen week veel in groep 5 geobserveerd, waar een Nederlandse juf voor staat. In haar klas gaat alles – in tegenstelling tot de andere groep – heel goed! Zij werkt hier nu voor het tweede jaar en het is haar gelukt om haar eigen stijl terug te krijgen wat lesgeven betreft. In plaats van schreeuwen gebruikt ze bijvoorbeeld gewoon haar hand als non-verbaal stilteteken. Ze is in haar benadering naar de kinderen toe enorm positief en stimuleert de kinderen zo om het goede gedrag te blijven vertonen. Je merkt ook heel goed dat de kinderen vertrouwen in haar hebben, dat er een goede relatie is: de kinderen gaan er voor, ze bloeien op als ze een compliment krijgen en gaan daardoor nog beter hun best doen. Maar ook dit is niet het juiste beeld van de school. We zijn daarom nog verder gaan observeren bij Antilliaanse leerkrachten. Afgelopen donderdag zijn we in groep 6 geweest, bij een echte Antilliaanse juf: groot en zwart en met een stem… Daar kan geen kerel tegenop. En daar maakt ze ook goed gebruik van: ze kan schreeuwen! En dat is daar ook heel normaal. In Nederland lossen we ordeprobleempjes of andere dingen op door te waarschuwen en straf te geven, maar hier beginnen ze gewoon heel hard tegen dat kind te schreeuwen. Op een gegeven moment begon ze een reprimande tegen een jongen die vervelend was geweest. Nee maar! De hele klas mocht mee doen en ze hebben met z’n allen die jongen flink in de zeik gezet. Zoiets is in Nederland absurd! Dan vlieg je meteen de laan uit (en dan overdrijf ik niet). Ondanks die ‘harde mentaliteit’ leek het er wel op dat ze een relatie had met de kinderen. De meeste kinderen deden ook wel goed mee, de juf maakte soms ook nog wel een grapje… Verder is het lesgeven vrij conservatief: veel klassikale lessen, gewone werkboeklesjes, maar geen samenwerkingsopdrachten of leuke, creatieve lessen, maar dat hadden we op zich ook wel verwacht. Morgen willen we nog gaan kijken bij de kleuters, die hebben ook een Antilliaanse juf. We zijn erg benieuwd hoe het daar gaat, maar volgens ons heeft de observatie in groep 6 wel een redelijk reëel beeld geschetst van het onderwijs op deze school, op Curaçao. Oh ja, ik had toch verteld dat ze hier heel weinig knutselspullen etc. hadden? Het blijkt dat de leerkrachten die zelf moeten betalen. Alleen de schriften krijgen ze van school (en natuurlijk de schoolboeken) maar de rest: pennen, stickers, vouwblaadjes etc. moeten ze allemaal zelf betalen. En dan te bedenken dat het loon hier zo’n €900 per maand verdient!

Vandaag zijn we naar de kerk geweest. Juf Geri van groep 5 heeft ons opgehaald. Er was een Engelse kerkdienst met alle drie de kerken van de VPG (Vereniging Protestantse Gemeenten) samen. Ik heb geprobeerd er nu zonder verwachting naar toe te gaan en te letten op de mooie dingen. Ik heb als het ware een stapje achteruit gedaan en de kerkdienst als ‘buitenstaander’ bekeken: het was echt een mooi gezicht. Het was één en al cultuur vandaag. Voor ons zat een ouder stel: keurig gekleed, die vrouw had een lange rok aan met een blouse (mode uit jaar nul) en een hoedje scheef op haar hoofd. Daarvoor stond een hele moderne, donkere vrouw mee te swingen met de piano. Naast mij zat een Joodse man met een blanke vrouw. Verder zaten er Antilianen, Nederlanders, Chinezen… Van alles wat. Een gedeelte van de kerkdienst werd in het Engels gedaan, een aantal schriftlezingen in het Papiamentu en de preek in het Nederlands (gelukkig, want dat Engels met zo’n sterk accent is erg moeilijk te verstaan). De kerk stond overigens in een erg vervallen wijk. Enorm oude huisjes, overal ligt rommel, de vieze geuren komen je tegemoet. We liepen langs een huis waar een jongen buiten stond te roken en waar je een vrouw binnen heel hard hoort schreeuwen tegen kinderen. De TV hard aan. Geri zei ook wel dat we alle waardevolle spullen uit de auto moesten halen, want deze wijk is echt niet veilig: vuurwapen gevaarlijk zeg maar. Ik voelde me er ook niet echt veilig, moet ik zeggen. Dat hebben we verder nog niet gehad, de wijk waar we zitten en waar we naar school gaan zijn prima wijken. Gisteren hadden we het ook nog, toen we in de wijk Ottrabanda liepen. Maar goed, zulke wijken heb je ook in Nederland, in de grote steden. Dus wat dat betreft… Je moet gewoon zorgen dat je er uit de buurt blijft!

Curaçao heeft eigenlijk twee gedeelten: het oude gedeelte, met de wijk Punda. Punda is de wijk met die beroemde gekleurde huisjes. In die wijk ligt ook het winkelcentrum en is ook de markt (op het marktplein en in bootjes langs het water). Tegenover die wijk ligt de wijk Ottrabanda. Je loopt dan over de beroemde Emmabrug (wordt ook wel Pondjesbrug genoemd) van de ene wijk naar de andere wijk. Deze twee wijken vormen het centrum van Curaçao (van Willemstad). Curaçao bestaat eigenlijk maar uit één stad Willemstad, die bestaat uit allemaal wijken: Punda, Ottrabanda, Jan Thiel (de miljonairswijk) Brakkeput meimei (daar zitten wij nu), Emmastad, Brievengat (daar zitten we volgende week) enzovoort. Als wij iets willen doen, moeten we dus eerst met de bus naar het busstation in Punda en vandaar uit verder. Meestal kunnen we vanuit Punda direct de volgende bus pakken, maar gisteren wilden we graag naar Westpunt en daarvoor moesten we naar het busstation in Ottrabanda. Eenmaal daar aangekomen bleek dat we nog een uur moesten wachten en dat het eigenlijk niet uitkwam met de terugreis (het wordt hier al om 18.00 uur donker en vanwege de veiligheid willen we dan wel thuis zijn). Bovendien was het gisteren weer zo’n rare wisselvallige dag. Opeens begint het te plenzen, 10 minuten lang, dan is het weer droog en loop je (door de plassen) weer te puffen in de zon. Heel raar. Maar goed, we hadden uiteindelijk maar besloten om dan in Punda en Ottrabanda te blijven. In Ottrabanda ligt altijd een enorm cruiseschip en ik wilde daar wel graag even kijken. Je moet dan door een poort en dan kom je in Riffort. We keken onze ogen uit: dat is gewoon een wereldje op zich. Allemaal enorme dure winkels: allemaal van die sieradenwinkels en andere dure spullen. Die mensen die met zo’n cruise meegaan, halen geen kaartje of sleutelhanger :p als souvenir, maar gewoon een nieuw horloge. Pffft.. Dat schip was ook groot. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat zo’n bakbeest blijft drijven. En dan zie je heel dullig een paar van die reddingsbootjes hangen. Je vraagt je dan echt af of dat dan nog zin heeft. (Sorry, maar bij zulke schepen moet ik altijd direct aan de Titanic denken, heel dom misschien, maar als je ziet hoeveel mensen er met zo’n schip meegaan…) Nadat we Riffort even bekeken hadden (op onze slippertjes als arme studentjes tussen al dat decadente gepeupel :p zijn we verder gegaan naar Kura Hollanda. Kura Hollanda is een museum wat gaat over de slavernij. In de eerste instantie dachten wij dat het over de geschiedenis van de slavernij op Curaçao zou gaan, maar het bleek over de slavenvolken te gaan. De oorsprong van de mensheid, over Afrika en over de ontdekking van Afrika door het Westen. Verder ging het over allerlei landen waar veel slavernij is geweest: Egypte, Ghana, Curaçao, Suriname etc. Het museum was op zich best mooi ingericht, alleen het was allemaal leeswerk. Je zag veel materialen en beeldmateriaal en verder moest je veel lezen. Wij hadden gehoopt dat er ook nog video’s e.d. zouden zijn, maar helaas.. Wel las ik nog dat de oorsprong van de mensheid zwart is geweest, in tegenstelling tot wat ‘het Westen' beweert. Dat betekent dus dat Adam zwart is geweest. Hmm.. en ik heb altijd maar geloofd in de plaatjes uit de kinderbijbel. Lizette en ik vragen ons af of dat inderdaad zo is geweest? Weet één van jullie dat misschien? Of is het heel raar dat ik dat niet weet? Ik heb daar eigenlijk nog nooit zo over nagedacht als ik heel eerlijk ben. En waar we ook heel lang over na hebben gedacht is de haat tussen zwart en blank. Waarom wil de één nu superieur zijn aan de ander? Een huidskleur kan daarvoor toch geen reden zijn? En wat ons ook nog opviel: In het museum ging het natuurlijk heel erg over de onderdrukking van de zwarten, maar nu het is op Curaçao juist ondersom. Niet dat de blanken onderdrukt worden, maar de verhouding zwart – blank is hier ook niet helemaal zoals het moet. Geri vertelde vandaag dat je hier als blanke heel erg je best moet doen, wil je in de groep liggen, wil je er bij horen. Toen zij vorig jaar op school begon, hoorde ze collega’s tegen elkaar zeggen: ‘Zij houdt het hier nog geen vier maanden vol.’ ‘Ik wed dat ze met twee maanden al weg is.’ Zo zien ze je dus als blanke: je hoort hier niet (en volgens mij denken ze dat ook: je hebt hier niets te zoeken). Geri heeft echter de vier maanden overleeft en na zes maanden is ze naar haar collega’s toegegaan en heeft ze gezegd: ‘Ik ben hier al zes maanden, levert die weddenschap van jullie me nog wat op?’ Toen moesten de collega’s wel heel hard lachen en nu ligt ze heel goed in de groep, maar je hoeft als blanke maar één fout te maken en ze vergeven het je nooit. Heel erg vergevingsgezind zijn ze hier toch niet. Daarom heeft de raad van kerken ook besloten om het thema naastenliefde te behandelen: daar zijn ze hier niet zo happig op. Wat ik er maar mee wil zeggen, is dat de positie van de blanke hier vergelijkbaar is met de positie van een zwarte (Turk, Marokkaan..) in Nederland. Je wordt enorm gediscrimineerd en je moet je heel erg ‘vernederen’ wil je erbij horen. Je moet je als het ware ‘dienstbaar’ opstellen naar de bevolking toe. Daarom zou ik ook nooit op zo’n school hier willen werken. Ik denk ook niet dat wij dat als onervaren leerkrachten zouden kunnen. Je moet zeker vijf jaar ervaring hebben (misschien nog wel meer) en over een grote dosis zelfvertrouwen beschikken wil je het onderwijs hier aankunnen als blanke. Ik zou dat niet durven en ik denk dat ik me er ook niet toe geroepen voel. Je moet het wel als een bepaalde missie zien denk ik, dat je wilt laten zien hoe je ook onderwijs kunt geven (op de Nederlandse manier zeg maar). Ten behoeve van de kinderen hier. Of je moet gewoon enorm veel van dit eiland houden, dan ga je vanzelf ook van de mensen houden en dan wordt het ook al een stuk eenvoudiger. Maar ik houd het voorlopig op de ‘lieve kindertjes’ in Nederland ;). En oh ja, misschien eerst nog maar ‘even’ afstuderen ;).

Na het Kura Hollanda museum (wat stond in de wijk Ottrabanda, waar wij ons dus ook niet zo heel veilig voelden), zijn we over de pondjesbrug gegaan en hebben we nog lekker even op het terrasje aan het water gezeten (een heerlijk ijsje eten:)). We hadden geluk, want toen wij net zaten, ging de Pondjesbrug open. Je moet je die brug voorstellen als allemaal drijvende stukken. Wanneer de brug open gaat wordt er één stukje losgemaakt en het andere gedeelte wordt door middel van een motor helemaal verticaal geduwd zodat hij langs de kade komt te liggen. Vervolgens gaan de havendiensten (er liggen twee boten) direct varen: daar kun je zo gratis opstappen en dan varen ze je naar de overkant. Heel grappig. Hebben wij vorige week ook gedaan. Op het moment dat de brug weer dicht gaat, gaat de havendienst weer aan de kade liggen.

Zo, dat was het wel weer zo’n beetje. Aankomende week zitten we nog in dit appartement, a.s. vrijdag hopen we naar het andere appartement te gaan. En we hadden geluk: ze mailde dat we de 1e week kosteloos in het grootste appartement mogen (ze heeft drie appartementen: wij hadden de goedkoopste, zonder kookgelegenheid) met kookgelegenheid. Ideaal: nu hebben we een slaapkamer, met keuken/woonkamer en nu hoeven we alleen de laatste halve week maar uit eten te gaan en ons te behelpen met een magnetron. Gelukje dus! Verder willen we woensdag graag naar Fort Amsterdam, dan komt de koningin met prins Willem-Alexander en prinses Maxima. Even proberen of we dichtbij kunnen komen. Ook willen we graag naar klein Curaçao: een klein eilandje waar je met de boot naar toe moet. En natuurlijk stagelopen en zoveel mogelijk proberen te genieten.

Aaaah… we worden gek van de muggen hier!! :P

Liefs,
Anneleen