Lest best!

Ha allemaal. Hier volgt even een wirwar van korte blogjes, over van alles en nog wat. Boven het blogje staat wel een datum, dan kun je even rekenen;). Het is vandaag dinsdag: ons laatste dagje hier. Vanmiddag gaan we afscheid nemen van het strand, de zon, de cultuur… Van Curaçao! Help! Het is nu ineens zo definitief dat ik niet eens zin meer heb om naar huis te gaan. Ja wel, ik heb reuze veel zin om Johan weer te zien ;) (en de rest natuurlijk), maar ik heb geen zin in de kou en in het gewone leventje. We zijn inmiddels zo aan de warmte gewend, dat we ’s nachts de airco op minimaal 27 graden zetten: anders hebben we het koud! Moet je nagaan.. . En wat het gewone leventje betreft: Ik heb het aankomende weekend al weer helemaal vol zitten. Zodra je thuis komt, begint de molen weer te draaien. Daarbij weet ik dat er de komende tijd veel op ons bordje komt: afstuderen, opdrachten afronden, LIO stage lopen… Maar ik mag niet klagen (doe ik ook niet hoor), want we zijn er heerlijk tussenuit geweest, we hebben echt een super fantastisch geweldige ervaring opgedaan! Ik ga terug met een doos vol herinneringen die niemand mij meer afneemt. Het was leerzaam, ontdekkend, verijkend. Echt een top ervaring :). Oh ja, de muggen zal ook niet missen als ik terug ben:p. Het klinkt allemaal heel idyllisch als ik het zo zeg, maar echt, is was ook super gaaf. Natuurlijk geniet je niet 24 uur per dag, natuurlijk heb je dipdagen, maar over het algemeen genomen, hebben we elke dag genoten. Dus voor degene die twijfelt of hij wel of niet op buitenlandstage zal gaan: DOEN!

Zondag – 13 -11
Het is vandaag zondag. Een rare zondag. Vanmorgen waren we keurig om 8 uur uit bed om naar de kerk te gaan, maar de regen viel met bakken uit de lucht. Het regende zó erg dat we uiteindelijk maar besloten hebben om niet te gaan. Ons ontbijt hadden we nog wel even buiten opgegeten, onder het afdak en toen we naar binnen gingen, zagen we iets op de vloer. Namelijk: water. Ik keek onder het bed en wat zag mijn oog daar? Een enorme plas met water. Snel de koffers op het bed, alles van de vloer. Wat bleek? In de hoek bij de koelkast lekt het enorm. We hadden al wel last van kleine beetjes water bij de koelkast de afgelopen dagen, maar wij dachten dat de koelkast lekte. Niet dus. Eerst hebben we maar binnen gezeten bij Jolanda (de bazin), wachten tot het droog was, daarna zijn we begonnen met dweilen. Toen alles, na heel wat handdoeken uitwringen, droog was, kwam er een onheilspellend donkere lucht opzetten. En raad eens? Het begon weer te regenen. Inmiddels zitten we nog steeds op bed, met een grote hoeveelheid handdoeken in de hoek bij de koelkast. En nu maar hopen dat het snel ophoudt met regenen.

Ja ja, terwijl ik dit verhaal typ, besef ik ineens dat dit waarschijnlijk mijn laatste verhaal zal zijn. Nog drie dagen en dan hopen we weer in het vliegtuig te stappen naar het koude kikkerlandje. En het rare is dat ik er eigenlijk gemengde gevoelens bij heb. Ja, ik heb enorm veel zin om iedereen weer te zien, om lekker mn eigen ding te kunnen doen, in je eigen schone huis, van alle gemakken voorzien. Maar of ik nu zoveel zin heb in de kou? De winter? En als we terug zijn moet ik direct vol aan de bak. Afstuderen! Minor opdrachten afronden! LIO stage lopen! Of te wel: dan beland ik weer écht in Nederland. In het buitenland zegt men wel vaak: ‘Nederland heeft de klok, wij hebben de tijd.’ Dat is ook wel echt zo. Aan de ene kant heb ik daar ook wel weer zin in hoor, lekker aan het werk. Lekker bezig. Die luie krent van mij mag wel weer in beweging komen. Toch is het tempo wat mensen hier hebben, ook niet verkeerd. Je wordt er sowieso minder snel overspannen van;). Aan de andere kant gelden hier, met dit klimaat, wel de tropenjaren. We spraken woensdag een zwarte jongen die ook in Nederland had gewoond. Hij wilde eigenlijk niet meer terug naar Nederland, behalve wat het weer betreft. ‘De zon maakt je dood hier.’ Oké, dat is misschien wat overdreven, maar hij had wel een punt. Hij werkt hele dagen in de brandende zon! Dat is echt niet goed voor een mens.

De afgelopen week hebben we nog wel een aantal leuke dingen gedaan. Maandag was onze laatste dag op de stageschool. In de eerste instantie zouden we dinsdag ook nog gaan, maar we waren helemaal klaar met ons onderzoek (hadden zelfs al een extra opdracht gedaan), en iedereen zei tegen ons: ‘Lekker weggaan hoor, nog even vakantie vieren!’ Nou ja, dat hebben we maar gedaan dan. Aan het eind van de morgen hebben we juf Suzie een hand gegeven (de adjunct) en ze zei tegen ons: ‘Niet negatief zijn hè, als je terug bent in Nederland.’ Maar goed dat ze ons verslag niet heeft gelezen ;). Daarin zijn we niet zozeer negatief geweest, maar we moesten wel op heel veel vragen negatief antwoord geven, omdat het simpelweg niet aanwezig was op de school, of niet voldoende. Maar juf Suzie heeft op zich wel gelijk, want ze zei: ‘Wij kunnen het nooit goed doen in Nederland, maar we zijn heel betrokken op de school en doen heel erg ons best.’ Ik vond dat wel een mooie afsluiting. Betrokkenheid is een basisvoorwaarde voor een goede school. Toch denk ik dat de scholen hier nog een lange weg te gaan hebben willen ze op hetzelfde niveau komen als in Nederland. Daarbij vraag ik me af of ze überhaupt zover komen. Weet je wat ik wel heel erg geleerd heb, door deze stage? Dat onderwijs onderdeel is van een cultuur. Alles wat je in het onderwijs tegenkomt, komt vanuit de mentaliteit, vanuit de gedachtegang, vanuit de cultuur. Klein voorbeeld: de mensen hier leven in een veel langzamer tempo dan in Nederland; dat zie je terug in veranderingen in het onderwijs. Het duurt hier relatief veel langer voordat iets doorgevoerd is. Een ander voorbeeld: in Nederland is men heel ambitieus: die druk wordt op alles en iedereen gelegd: dat zie je terug in het onderwijs: goede opleidingen tot leerkrachten (wordt relatief veel van hen verwacht), veel vernieuwingen in het onderwijs. Wil je op een school in het buitenland gaan werken, dan zul je eerst de cultuur moeten leren kennen. De mensen begrijpen, hun mentaliteit kennen, aanvoelen hoe hun manier van leven & werken is, en waarom. Dan pas zul je het onderwijs gaan begrijpen en je eraan kunnen aanpassen. Verder heb ik het onderwijs in Nederland echt leren waarderen. In Nederland is het onderwijs echt goed geregeld! In Nederland zijn de scholen goed (praktisch ingericht, grote schoolpleinen), de materialen (zoals schrijfgerei en knutselmaterialen), de boeken, de ICT etc. Hier op Curaçao moeten de kinderen zelf hun etui met pen en potlood meenemen en de leerkrachten moeten zelf zorgen voor knutselmateriaal (en betalen uit eigen zak!). Verder zijn de schoolgebouwen hier erg verouderd, weinig voorzieningen, bijna geen airco (alleen in het kamertje van de directie). Best wel primitief allemaal, in vergelijking met Nederland. Je kijkt zo vaak naar mensen die het beter hebben, maar in dit geval geldt echt dat we moeten kijken naar landen die het qua onderwijs minder hebben dan wij in Nederland. En dat zijn super veel landen.


Maandag 14-11
Vandaag zijn we – om ons geweten een beetje te sussen, vanwege al onze vervroegde afronding van onze stage :P – een dagje mee geweest met Jolanda. In de eerste instantie wilden we naar de pabo hier (dat heet hier pedagogische academie), maar de studenten waren allemaal op stage. Dan valt er natuurlijk weinig te beleven. Jolanda is juf op de Schroederschool, een internationale school hier op het eiland. Toen we hoorden dat we niet naar de Pabo konden hier, hebben we gevraagd of we een dagje met haar mee konden lopen. En dat mocht :). Dat betekende vanmorgen weer vroeg uit bed. Eenmaal op de school aangekomen, waanden we ons op een eilandje op het eiland. Het was echt een Nederlandse school (ze vallen ook onder de Nederlandse inspectie). De school zag er ontzettend mooi uit. Ruime lokalen, goede faciliteiten, ruim voldoende (knutsel)materialen, een bibliotheek, een ruim computerlokaal, twee eigen gymlokalen, een smartboard in ieder lokaal, evenals airco. Ja, het was echt goed geregeld. Ze werken met hetzelfde zorgsysteem als wij in Nederland, de 1-zorgroute (dit zorgsysteem behandelen wij op school, dus ze zijn erg up-to-date). Het voelde dan ook wel vertrouwd aan, moet ik zeggen. Met niet te vergeten … de koffiekamer! Net als in Nederland, gezellig met z’n allen beginnen in de koffiekamer, met een kopje koffie. Alleen dan niet om 08.15 uur, maar om 07.00 uur. Ook in de pauzes komt iedereen gezellig even naar de koffiekamer. De sfeer op de school was ook erg goed. Tussen leerkrachten en leerlingen en ook tussen leerkrachten onderling. In de klassen (zo’n 20 leerlingen per klas) zie je voornamelijk blonde koppies, met een paar donkere er tussen. De meeste kinderen zijn hier tijdelijk (er wordt dus heel veel gewisseld). Het zijn bijna allemaal kinderen van vaders die (tijdelijk) bij de marine of marechaussee werken. Het gaat dan vaak om periodes van minimaal 3 jaar, die eventueel verlengt kunnen worden (telkens met 3 jaar). Misschien vraag je je af waarom dan niet alle kinderen naar zo’n school gaan, aangezien het onderwijs daar véél beter is dan op een lokale school. Deze Schroederschool is een privéschool en de kosten die de ouders per maand moeten betalen, zijn afschuwelijk hoog. Schrik niet: de kosten, per kind, per maand bedragen ƒ1100.- (€440.-)! Dat lijkt misschien nog niet eens zoveel, maar je praat hier wel over een gemiddeld maandloon hier op het eiland. Niet te betalen dus voor de lokale bevolking. Voor de ouders van al die Nederlandse kindertjes is het geen probleem, want Defensie betaalt. Altijd handig ;). Maar voor ons was het wel een leuke ervaring. We dachten echt dat ál het onderwijs hier op Curaçao ‘slecht’ zou zijn, maar dat is dus niet zo. Als je als Nederlander naar het buitenland vertrekt, dan moet je kijken bij stichting NOB. Alle scholen in het buitenland die werken volgens een Nederlands onderwijssysteem, zijn aangesloten bij deze stichting. Ik had er, tot vandaag, nog nooit van gehoord. Voor degene die graag les wil geven in het buitenland, maar het niet helemaal aandurft: bij deze!

Na deze leuke ervaring – iedereen ontving ons ook super leuk, we mochten overal een kijkje nemen – zijn we met de bus richting strand gegaan. Gelukkig was het weer vandaag stukken beter dan gisteren, al begonnen we de dag wel weer met flinke buien. Op het strand hebben we nog een uurtje van de zon kunnen genieten, daarna kwamen er weer buien. Toen zijn we maar naar Punda gelopen. Omdat we vandaag & morgen niet meer kunnen koken in ons appartement, moeten we uit eten. En vandaag was het pizza:). Was heel gezellig, bij een eetcafé op het Wilhelminaplein. Om 18.15 uur hebben we de bus weer genomen richting ons appartement. De laatste tijd hebben we telkens die bus. De grote bussen heten hier overigens een ‘convooi’. Inmiddels zijn we al helemaal gewend aan het reizen met de bus hier, het zal zeker een groot onderdeel zijn in onze herinneringen aan Curaçao. Alleen de mensen hier vinden het nog wel gek, zomaar twee blanke meisjes in de bus. Vanavond hebben we ook zo gelachen: voor ons zat een gigantisch dikke zwarte man. Hij zat een beetje mee te luisteren met ons: wij hadden het over het type kinderen op de internationale school, vandaag. Wij vonden het een beetje van die ‘zeiltypes’, je weet wel: met Tommy Hilfiger, MC Gregor enzo, en met zo’n rollende ‘R’. Ik deed dat na, en die man voor ons begint me daar te lachen! Hij zat ons gewoon gigantisch hard uit te lachen. Nou ja, het hek was van de dam. Want even later begon hij over de KLM, dat de stoelen daar te klein waren. Hij had ‘dos stoeles’ nodig: 2 stoelen. Iedereen helemaal dubbel in die bus en meneer maar grote verhalen vertellen. In het Papiamentu. We hadden het idee dat hij ons een beetje voor gek zat te houden, maar ja dat konden we natuurlijk niet verstaan:). Na een paar haltes stapte er nog een oud vrouwtje in, die wilde graag naast hem zitten. Tja, dat paste niet zo heel goed (aangezien die man ruim 1.5 plek in bezit had en de vrouwen hier ook een flink achterwerk hebben). Maar ook nu: hilariteit alom. Het vrouwtje liet zich zakken – met één bil op de stoel – en lachte vrolijk mee. Grijze krulletjes met een kekke, gele (!) haarband in, grote oorbellen tot op de schouders en een vrolijk gekleurd shirtje aan. Kortom: een bont gezelschap. En de bus maar ronken, door de donkere, drukke straten van Curaçao. En wij maar genieten. Dit is pas cultuur snuiven. Geniaal toch?! :)

Klein Curaçao 9-11
Even een stap terug in de tijd. Vorige week woensdag zijn we naar klein Curaçao geweest. We had-den het ruim een week voor de tijd gepland. De boot had ook een pick-up service, waar wij gebruik van konden maken. Toen wij ze mailden voor een tijd en plaats, kregen we de avond van te voren te horen dat we toch geen gebruik konden maken van deze pick-up service. Balen natuurlijk! Want we moesten er om uiterlijk 7 uur ’s morgens zijn en de bussen beginnen pas om 6 uur te rijden. Wij moesten een behoorlijk eind het eiland over, dus dat zouden we nooit redden. Nou ja, na heel veel gezeur en geregel had ik een taxichauffeur aan de telefoon, of hij ons op kon halen aan de Gosieweg. ‘De Gosieweg? Waar is dat? Ik zal wel even op de kaart kijken.’ Dit was mijn eerste echte frustratiemoment hier. Ik had echt zoiets van: ‘Kak, je weet toch wel waar de Gosieweg is, als je taxichauffeur bent?’ Ik had inmiddels al 10 minuten aan de telefoon gezeten; de rekening tikt vrolijk door natuurlijk. Nou goed, hij zou het op de kaart opzoeken en ons om 6 uur ophalen. De volgende morgen waren we al om 5 uur uit bed. We moesten nog even tandenpoetsen: gaat de telefoon (om kwart voor 6) De taxichauffeur. Hij reed op de Kaya Kiwaweg: of wij er al waren. Wij snel, snel klaarmaken en naar buiten. Kwam hij net voorbij onze straat lopen. Geluk bij een ongeluk. Door de donkere straten van Curaçao waren wij dan toch op weg naar klein Curaçao. Maar voordat je te positief denkt, de grap komt nog. Wat denk je dat die kerel zegt? ‘Voor 6 uur reken ik 25% extra.’ Wel ja! Wie kwam er nu een kwartier te vroeg? Hij toch zeker? Mopperend hebben we hem tóch maar de volle pond betaald, want tja, zo goed kunnen wij niet onderhandelen met zo’n gehaaide taxichauffeur ;).

Nou ja, al met al waren we wel ruim op tijd aanwezig. De voorbereidingen waren nog in volle gang. Na een uur was de rest van de passagiers ook gearriveerd en konden we vertrekken. We gingen met twee boten. Het was ongeveer één uur en drie kwartier varen. Eerst moesten we de haven van Jan Sofat uit. Dat is een super de luxe wijk, helemaal beveiligd met slagbomen en bewakers. Langs het water staan echt kasten van huizen. Het schijnt dat Maxima, Marco Borsato en allemaal van die popsterren hier een huis hebben. Eenmaal op het open water begon mijn maag een beetje te protesteren. Ik was er al wel bang voor. Pfft.. Het was me nog al een heftig begin zo, met een draaiende maag op het klotsende water. Ik heb continue naar de horizon gekeken: dat helpt echt. Zodra je om je heen kijkt, begint alles weer te draaien. Gelukkig had ik er op de terugweg geen last van ;).

Klein Curaçao is echt een prachtig onbewoond eiland. Mooie ongerepte natuur, geen bomen, strui-ken en gebouwen, behalve een oude vuurtoren. Helemaal vlak. Aan de ene kant waren een aantal strandjes. De boot kon ook niet aanleggen; we moesten met kleine bootjes naar de kant worden gevaren en daar in het water uitstappen. Het eiland is erg lang en smal. Je kunt in de breedte in 10 minuten van de ene naar de andere kant lopen. In de lengte doe je er denk ik wel een uur over. Aan de andere kant van eiland lagen twee boten die aangespoeld zijn. Eén zeilboot die nog vrij nieuw was en een voorstuk van een groot vrachtschip.

Bij het boeken van een boot, hebben wij voor een boot gekozen inclusief eten en drinken. ’s Morgens kregen we een lekker ontbijt, ’s middags was er een barbecue en verder konden we de hele dag onbeperkt drinken pakken. Na de barbecue gingen we met z’n allen snorkelen: op zoek naar schildpadden. Na lang snorkelen (dat heet: zout water happen) hebben we één schildpad gezien. Gelukkig maar! Om half 4 zijn we met de boot weer richting Jan Sofat gevaren. Daar aangekomen, hadden we geen vervoer terug. Chiel, een stagiair die ook mee was op de boot, wilde ons wel wegbrengen, maar dan moesten we wel een uur wachten. Ondertussen liepen er allemaal van die zwarte jongens een beetje stoer te doen. We zijn nog nooit zo vaak ‘schatje’ genoemd als hier:P. Na een uur, kwam er het op neer dat Chiel ons eigenlijk niet weg kon brengen omdat hij de weg niet wist en wij zelf ook niet zo goed in het donker. Tja, en nu? Een andere zwarte jongen die er bij stond – en die zee-egel bij Lizette uit haar teen had gehaald ;) – wilde ons wel wegbrengen. Ik heb nog even aan Chiel gevraagd of het veilig was; het moest goed komen, zei hij. En daar gingen we dan. Na 12 uur van huis te zijn geweest, helemaal rood en bruin van de gigantisch felle zon, verwaaide haren, een rood hoofd van alle indrukken… in een mega oude bak. Ramen open, radio op volume 30 – je weet wel, echt van die hardrock herrie – scheuren door de straten van Curaçao. Harmen, als jij het gezien zou hebben, dan zou je echt dubbel hebben gelegen:). Het waren echt super leuke jongens overigens. Die ene jongen kon vrijwel alleen Papiamentu, de andere jongen had in Nederland gewoond en kon goed Nederlands. Op een gegeven moment vroeg Lizette hoe het hier precies zat met rijbewijs halen. ‘Rijbewijs? Ik rijd al sinds m’n 15e zonder rijbewijs.’ Oeps… ;). Na een half uur rijden, brachten ze ons keurig thuis voor de deur. Super leuk toch? Weet je wat het is? Je gaat zó snel op het uiterlijk van iemand af. Als je hier alle zwarte mannen af wilt keuren omdat ze eng zijn… Dan blijft er hier weinig over ;). Natuur-lijk moet je wel uitkijken met wie je mee gaat, maar over het algemeen genomen, vinden wij een zwarte met staartjes in z’n haar, z’n broek op z’n kont en een sjekkie in z’n mond al gauw heel erg eng ;).

Westpunt – 11-11
Na het avontuur van klein Curaçao hadden we minimaal één zonloze dag nodig om bij te komen. Alle randjes waren lekker rood geworden, de rest overigens wel bruin;) maar de zon was zó ontzettend fel op klein Curaçao, dat het ons goed leek om een dagje uit de zon te blijven. Maar na een dag thuiszitten is het altijd weer lekker om erop uit te gaan. Vandaag wilden we naar Westpunt. Het eiland is eigenlijk alleen maar in het oosten bewoond, in het westen is een groot gedeelte van het eiland wat voornamelijk uit natuur bestaat. Met een oude bus scheurden we richting Westpunt, een reis van een uur. De weg liep daar alles behalve vlak: het eiland heeft echt behoorlijke heuvels/bergen (het is maar hoe je het wilt noemen). Ik kreeg echt een beetje een vakantie idee: een paar van die huisjes die op de heuvels waren gebouwd, een provisorisch waslijntje ernaast, een tuintje met een verroeste auto en een geit.. Een erg leuk gezicht! Na een uur werden we gedumpt boven op de berg, bij een oude kerk. Er was ons verteld dat we zo vanuit de bus naar het strand konden lopen, maar… er was geen strand te zien. Behalve dan een heel klein stukje strand, waar allemaal vissersbootjes lagen en een paar oude mannetjes het weekend stonden te vieren met een borrel. Hmm… Als dit het mooie Westpunt moet zijn? Na even rond te hebben gekeken, besloten we met de weg mee te lopen omhoog. Misschien dat we dan, na een half uurtje lopen, bij een echt strand uit zouden komen. Onderweg zagen we niet veel meer dan hoge begroeiing van struiken en cactussen. Lizette hield op een gegeven moment een auto aan, met de vraag of zij vanaf het strand kwamen. Ja, zij kwamen van het strand. Het was zo’n 2 km, maar zij wilden ons wel brengen, dan moesten we lopend terug. Prima, 2 km is nog wel te doen, dachten we. Het bleek alleen ‘iets’ meer dan 2 km te zijn, namelijk minimaal 6 km. Eenmaal aangekomen bij het strandje, durfden we niet te zeggen dat we eigenlijk weer met ze mee terug wilden, omdat we bang waren dat we anders de bus niet meer zouden halen. Heel gedwee zijn we uitgestapt en die vrouw drukte ons nog op het hart: ‘Kijk je wel uit bij wie je instapt?’ Op het strand hebben we goed om ons heen gekeken en de eerste de beste vrouw aangesproken. ‘Of wij straks met jullie mee terug mogen rijden?’ ‘Ja hoor, moet je alleen wel achter in de bak.’ Haha, wat bleek: het waren twee stellen die zo’n grote Jeep/Ford hadden gehuurd. En inderdaad, wij moesten achter in bak. Op een handdoekje, met de wind in onze haren:). Na tien minuutjes stapte één vrouw uit met de vraag of wij de weg nog wisten. ‘Nou, eigenlijk niet.’ ‘Nou, weet je wat je doet? Je blijft gewoon lekker achter in die bak zitten, je gaat gezellig mee – we gaan nog naar een paar strandjes – en dan zetten we jullie aan het eind van de middag af in Punda. Hoe lijkt jullie dat?’ Ja, super gaaf natuurlijk! Beter dan in zo’n duffe bus. Zo kwam het dat onze dag opnieuw een leuke wending kreeg en wij achter in de bak van een Jeep over het eiland scheurden. Wat dat betreft hebben wij hier wel zo veel mazzel gehad. Het was echt zó leuk. Aan het eind van de dag wilden we ze nog geld doen, maar dat wilden ze absoluut niet hebben. Ze vonden het zelf geloof ik ook nog wel grappig: twee van die – dankbare – meisjes achter in de bak.
Zo, dat was een wirwar aan verhalen, die ik jullie toch nog even wilde vertellen. Het is inmiddels woensdag: vandaag vertrekken we naar Nederland! In Nederland zal er nog één verhaaltje op de site komen, iets leuks;). Ik hoop dat we een goede reis hebben en dat we veilig op Nederlandse bodem mogen arriveren.

Liefs,
Anneleen