Het begin van onze stage en vanalles meer!

Dag 5 - zondag 23 oktober

Om 06.45 uur ging onze wekker en om 07.45 liepen we uit huis. We hadden nog een hele reis voor de boeg, voordat we bij de kerk zouden zijn en we wilden niet te laat komen, daarom hadden we besloten om de bus van 08.00 uur te nemen. 08.45 uur: Nog steeds geen bus. In de brandende zon, temperatuur dik boven de 30 graden, geen zuchtje wind. Ik hield het niet meer. Dan merk je dat je echt nog moeten wennen aan de warmte. Ik had zelfs geen puf meer om terug te lopen naar ons appartement. Gelukkig kwam daar de buurman aangereden in z’n dikke bak (ze rijden hier allemaal in van die Jeeps enzo). Zo’n lief zwart mannetje die heerlijk gebrekkig Nederlands doet. Of hij ons kon vertellen wanneer de bus kwam. Eerst gaf hij ons een telefoonnummer die we moesten bellen om te vragen wanneer de bus kwam. Die bleek pas om 09.45 uur te komen. Dan zouden we dus veel te laat zijn voor de kerkdienst, want die begon om 09.30 uur. Gelukkig wilde deze man ons naar een andere bushalte brengen, een paar straten verderop. Dat was een doorgaande weg waar meer bussen langskwamen. We hadden geluk, want toen we daar net aankwamen, kwam er ook zo’n klein busje aanrijden; we konden dus zo door. Je hebt hier op Curaçao de grote bussen: die rijden echt een route en stoppen alleen bij de haltes. Daarnaast heb je de kleine busjes: die rijden in principe ook een route, maar die kun je overal aanhouden en die brengen je in principe ook overal naar toe. Echt ideaal die busjes. Ze zijn wel wat duurder, maar wel praktisch. Het zijn echt van die enorm oude busjes met van die zwarte mannen erin (hele dikke, of één zonder gebit :)), echt van die goeierds. Zo hadden we dus toch nog heel veel geluk. Op het moment dat je de moed opgeeft, dient er zich toch nog weer een oplossing aan.

Eenmaal in de kerk werden we allerhartelijkst ontvangen. De kerkdienst was echter een lachtertje. Eén of andere vage dominee (ik had het idee dat hij er geen bal van meende, van wat ‘tie allemaal zei) in toga… De kerkdienst bestond zo’n beetje uit zingen – gebed opzeggen – zingen – paaskaars aansteken (en andere kaarsen) – zingen – schriftlezing – zingen – gesprekje met de kinderen – zingen - … - zingen - … En oh ja! Er was ook nog een prediking. Die ging over: de liefde. Zo’n algemeen praatje over het grote gebod: dat je van jezelf moet houden omdat God van je houdt en dat je dan pas van andere mensen kunt houden… Na de preek (van maximaal 10 minuten) werd er – je raad het al – weer gezongen. En toen was er koffie! Dat was wel echt super gezellig. Allemaal mensen die met je gaan kletsen. Eén vrouw bood direct haar telefoonnummer aan voor als er wat was of als we vragen hadden. Ze wilde ons volgende week zondag wel op komen halen als dat nodig was. Een ander echtpaar bood ons direct een lift aan voor de terugweg.

Daar waren we eigenlijk ook voor naar de kerk gegaan. We hadden zo’n beetje wel verwacht dat de kerkdienst zo zou gaan (ieder z’n ding overigens, ik wil die mensen absoluut niet afkraken hoor, maar het gaat gewoon heel anders dan in Nederland en al helemaal anders dan bij ons) dus we waren er ook met die insteek naar toe gegaan. Ondanks dat er geen inhoud inzat was het niet oneerbiedig. De liederen die er gezongen werden, waren wel mooie en bekende liederen (uit de gele bundel) en datgene wat er gezegd werd, was ook absoluut niet onwaar. Dus wat dat betreft… We wilden gewoon graag in contact komen met mensen. Even een praatje maken, even contacten leggen: zo voel je je veel minder verloren. Je moet onder de mensen komen, wil je acclimatiseren op het eiland. We zagen ook het andere meisje (van onze school) wat ook stage gaat lopen op de Marnixschool. De marnixschool staat overigens tegenover de Emmakerk, dus dat is ook mooi: weten we direct waar onze school staat. In deze buurt staat ook ons 2e appartement. Die buurt ligt echt wat centraler, hopelijk zitten wij in dat 2e appartement ook wat centraler, ook wat openbaar vervoer betreft. En toen we vanmorgen weer rondscheurden in de busjes, merkte ik dat ik al wat gewend was aan de omgeving, dat ik de omgeving herkende: het acclimatisatie proces verloopt wel goed, zeg maar :).

We hebben net wat gegeten, zijn nu even aan het relaxen en gaan vanavond nog een (goeie :P) preek luisteren. Je moet toch wat hè, op een zondag in Curaçao.


Dag 6 & 7 – 24 & 25 oktober 2011

Zo, de eerste twee dagen stage zitten erop. Jullie zijn vast wel benieuwd hoe het allemaal gegaan is, en wat we ervan vinden. Ik zal vast opbiechten dat we gisteravond om 09.00 uur in bed lagen (we waren helemaal op) en dat we hebben gesnurkt tot vanmorgen 05.30 uur.

Gisteren was het natuurlijk best wel een beetje spannend. Aan de ene kant hadden we er ook echt wel zin in hoor, daarvoor zijn we hier immers en bovendien heb je dan elke dag een doel. Toen we daar om kwart voor 7 aankwamen, liepen er aan behoorlijk was kinderen rond. De Marnixschool is een grote school met zo’n 700 leerlingen (van iedere groep zijn 3 klassen, dus 3A, 3B,3C met gemiddeld 30 leerlingen per klas). Je moet je de school voorstellen als een U-vorm van allemaal lokalen met een open binnenplaats. Je komt dus niet de school binnen, maar je loopt de binnenplaats op (ieder lokaal heeft dus ook een eigen slot). Op die binnenplaats staan een aantal picknicktafels en twee bomen. Langs de lokalen is een overkapping, waar allemaal bankjes tegen de muur aan staan, met daarboven de haakjes. De school is in vrolijke kleurtjes geschilderd; zo op het eerste gezicht ziet het er wel mooi uit. Zodra je een kijkje neemt in een lokaal dan zie je dat het er allemaal toch wel erg provisorisch uitziet. Een bonte verzameling van meubilair; allemaal verschillende tafeltjes, alles is oud en versleten. De lokalen staan bomvol met tafeltjes, er kan niets meer bij. Er hangt ook een ouderwets schoolbord (dat is dan nog wel weer leuk). In de lokalen is geen airco aanwezig, er hangen wel een aantal waaiers (die enorm veel ruis veroorzaken). Alle ramen en deuren staan dus de hele dag open, wil je het binnen een beetje leefbaar houden. De methodes die ze gebruiken zijn dit jaar nieuw aangeschaft, die zien er dus goed uit. Verder staan er in ieder lokaal een aantal vreselijk oude computers (je weet wel: van die enorme koelkasten). Knutselmaterialen e.d. zijn nauwelijks tot niet aanwezig.

Nou goed, dat was even een impressie van de school. Nu het echte gedeelte :). Toen wij daar aan-kwamen, gingen wij op zoek naar de directrice, Elizabeth Taylor. Toen wij vroegen of zij op school kwam, kregen we een vaag antwoord: ‘Ja, ik hoop het wel.’ Oké, duidelijk. (Later bleek dat ze niet kwam i.v.m. persoonlijke omstandigheden.) We werden doorgestuurd naar de Adjunct, juffrouw Sushi. Die zat op de kleuterafdeling. Toen we daar aankwamen, deed ze net haar kantoortje open. Samen met Marlies (ook een pabo student), moesten we even binnen komen. Daar moesten we eerst uitleggen wat we nu ook al weer precies kwamen doen. (‘Oh ja.’) De afspraak die wij hadden met juffrouw Taylor dat we in groep 5 zouden komen, was men al weer vergeten. Ze ging bij de weekopening wel even regelen bij wie we terecht konden. Verder werden we direct aangesproken op onze kleding (ik ontsprong de dans enigszins; mijn rokje was een grensgeval:P). Lizette had slippers aan, dat mocht absoluut niet en onze rokken moesten minimaal de knie bedekken, of we moesten een broek aan (dan zit je altijd safe). ‘Als leerkracht ben je wel een rolmodel hè.’ Daar ging onze eerste goede indruk. Dat wordt stof halen dan, op de markt :P. Gekheid. Vandaag hebben we er een legging onder gedaan en toen was het ook in orde: als je knieën maar bedekt zijn.

Eenmaal bij de weekopening (die bestond uit een stukje lezen uit een dagboek, geen gebed verder), vroeg juffrouw Sushi wie er een stagiaire kon gebruiken. Dertig sacherijnige gezichten: niemand zit op ons te wachten dus. Gelukkig konden we terecht in groep 3. De juf van groep 3 heet Mirjam en ze komt oorspronkelijk uit Nederland. De 1e drie jaar heeft ze op Aruba gewerkt, daarna 11 jaar in Nederland en nu werkte ze sinds 2 maanden op Curaçao. Maar het viel haar vies tegen. Op Aruba heerste de mentaliteit die wij ook hier verwacht hadden: keurige kinderen in uniform die duidelijk wisten wie er gezag had, duidelijke normen en waarden bijgebracht. Denk maar aan veel Turkse en Marokkaanse kinderen: die weten ook duidelijk wie er gezag heeft en hoe ze zich dan moeten gedragen. Nou, ik zal je uit de droom helpen. Hier is géén mentaliteit. Wat een bende in die klas! De kinderen doen gewoon niet wat de juf zegt. Of ze het nu drie keer zegt of tien keer, of ze het nu lief vraagt of dat ze loopt te schreeuwen: de kinderen verblikken of verblozen niet eens. Echt belachelijk! Lizette en ik hebben onze ogen uitgekeken en na een uur hadden we hoofdpijn, pfft… In de pauze hebben we even met de juf gekletst, even uitgelegd wat de bedoeling was, wat zij van ons kon verwachten etc. Wij vroegen haar hoe dat in de vredesnaam kon, zo’n mentaliteit. Dat heeft een aantal redenen: allereerst krijgen die kinderen nauwelijks opvoeding thuis (denk aan de tienermoeders): ze zijn of bij oma, tante, opvang of gewoon op straat. De 2e reden heeft te maken met de taal: thuis praten die kinderen Spaans, Engels of Papiamento. Er zijn dus best wel wat kinderen in de klas die de juf niet zo goed begrijpen. Tot slot spelen voorgaande jaren natuurlijk een rol: welke leerkracht hebben ze hiervoor gehad. Deze juf van groep 3 had na 14 jaar ervaring ineens last van orde houden. Toen ze bij andere leerkrachten ging kijken zag ze dat deze allemaal schreeuwden tegen de kinderen (om zo een beetje gezag te kweken). Dat werkt natuurlijk voor geen meter, maar het gevolg is wel dat ook deze juf de hele dag schreeuwt tegen de kinderen. Verder werken ze op de directieve manier (zoals ze dat ‘officieel’ noemen). Zie het meer als bevelen geven: ‘Zit, stil, werk, zoek blz. op, doe dit, doe dat.’ Dat lijkt misschien te werken, maar je merkt dat er nauwelijks sprake is van een relatie tussen de leerkracht en de kinderen. Ze zitten allemaal in de klas met zo’n hoofd van: ‘Zeur niet zo en val me niet lastig.’ Met als gevolg dat ze dus gewoon niet doen wat de juf zegt. Concentratie, motivatie, werkhouding? Niet aanwezig. Relatie, sfeer, veiligheid? Nop.

Dat is schrikken hè? Wij hadden na dag één ook echt zoiets van: ‘Dit meen je niet? Moeten wij hier echt drie weken stage lopen?’ We zien het echt totaal niet zitten om zo te gaan schreeuwen tegen die kinderen. Bovendien is het helemaal niet leuk. Als ik zó juf zou moeten zijn, dan zou ik per direct achter de kassa gaan zitten. Gelukkig hoeven we (bijna) geen lessen te geven. We zitten ergens in een hoekje, waar we lekker aan het werk zijn met ons onderzoek. We nemen het werktempo van de gemiddelde Antilliaan over en voor je het weet zijn er drie weken voorbij :)!

Als je ergens stage gaan lopen, dan ga je er altijd heen met een insteek van: ‘Ik wil zoveel mogelijk leren.’ Op het moment dat je zo’n school krijgt als wij nu, dan denk je in de eerste plaats: ‘Oké, hier valt niets te leren.’ Als ik zo zou gaan schreeuwen voor de klas, dan zou ik direct niet meer pedago-gisch bekwaam zijn (logisch ook, want het is ook niet pedagogisch). Toch moet je er uithalen wat er inzit. Ik merk dat ik gedurende de week die ik hier nu zit, continue positie aan het bepalen ben. Hoe is de situatie hier, hoe is de situatie thuis en waar sta ik? Al valt er hier dan niet veel te leren wat betreft stage, je word je zo wel bewust van je eigen handelen, maar ook van het onderwijs in Nederland. Want geloof me, in Nederland is het echt goed geregeld. Alles overigens. Misschien vind je het beroerd dat je een week op je paspoort moet wachten: kom het dan hier maar even regelen. Ik zal direct maar even het volgende opbiechten: Curaçao is absoluut niet mijn eiland. Ja, als ik al die luxe beachresorts zie en als ik aan het strand lig dan denk ik wel: ‘Wow, dit wil ik elke week.’ Maar als we voor de zoveelste keer een half uur hebben gelopen voor een bushalte en voor de zoveelste keer een half uur hebben gewacht op de bus dan denk ik: ‘Doe mij maar Nederland.’ Het werk- en leeftempo ligt hier echt heel laag, het leven is super relaxt en als je die instelling hebt, kun je hier ook prima zijn. Ik merk dat ik zelf ook wel een stapje terug doe wat tempo betreft. Je bent veel sneller tevreden. Het gevaar is alleen, dat je met steeds minder tevreden bent. De gemiddelde Antilliaan is zo laks en lui als wat (sorry, voor de Antilliaan die dat niet is :P). En inderdaad: ik ben Nederland gewend en misschien moet ik het daar niet mee vergelijken, maar ik zou hier gewoon niet kunnen wonen. Niet wat mentaliteit betreft, maar ook niet wat de rest betreft: natuur en klimaat. (Ik mis mijn fietsje ) Vind je het gek dat de mensen hier zo’n dikke kont hebben: ze moeten alles met de auto doen. En als je dan ook nog niet zo hard loopt…:P. Daarnaast is het openbaar vervoer echt waardeloos. Het irriteerde me vandaag (voor het eerst) echt. Je wilt heel veel, maar je kunt gewoon niets. Dus: als je naar Curaçao wil: regel een (huur)auto, voor eigen bestwil! Wat klimaat betreft: het weer is een beetje raar hier. In de zomer is het snikkie heet. Je kunt nog geen vloer dweilen of je bent zelf zo nat als een dweil. In het re-genseizoen (nu) regent het elke dag, sowieso elke nacht, maar ook vaak overdag. Verder is er veel bewolking (maar die heb je op zich wel nodig, anders wordt het weer te warm).

Zo, ik heb even gal gespuugd over Curaçao. Nu moet je vooral niet denken dat ik hier de hele dag met een sacherijnig gezicht rondloop, ik geniet elke dag hoor! Ik geniet van alles wat ik zie, wat ik hoor, ik geniet over alles waarover ik me verbaas, over alles wat anders gaat. Ik geniet van de warmte en van het feit dat we hier alles ongestoord sloom kunnen doen. Ik geniet van het langzaamaan een beetje bruin worden en ik geniet van de gedachte dat ik over drie weken weer naar huis kan:P. Je moet alleen je positie bepalen: deze cultuur ten opzichte van je eigen cultuur. En dat heb ik gedaan: ik weet wat ik ervan vindt, waarom ik dat vindt en waar ik voor kies, zeg maar. Klinkt heel filosofisch, maar je doet het, bewust of onbewust, of je het nu wil of niet. En verder denk ik, dat ik als behoorlijk gestructureerde perfectionist hier gewoon niet zo goed pas: ieder zijn ding, ja toch? :) Maar als vakantieland is het zeker de moeite waard. We hebben ook nog heel veel mooie dingen op het programma staan en verder hopen we elke dag optimaal van de zon te genieten (ieder moment alstie schijnt).

Wat de rest van ons programma betreft: Gistermiddag zijn we thuis geweest (in verband met de Tropical wave die ze voorspeld hadden, maar die niet kwam), vanmiddag zijn we naar het strand geweest. Het was alleen best wel weer bewolkt en we hadden enorm veel pech met … het openbaar vervoer. Gelukkig zagen we op het strand een echtpaar die we ook in de kerk hadden gezien. Echt schatten van mensen! Toen wij een uur tevergeefs op de bus hadden staan wachten, kwamen zij ineens langsrijden. Ze hebben ons hun huisje laten zien (ze wonen in Nederland, maar hebben een 2e huisje op Curaçao) en hebben ons thuisgebracht. Echt zulke lieve mensen en super gezellig. Daar waren we echt even aan toe :). Helaas gaan zij donderdag al weer naar huis, wel jammer op zich. Anders hadden we er nog wel een keertje naar toe gekund, ze wonen dicht bij ons.

Inmiddels ben ik ruim een uur verder, heb ik zere armen van al het typen, begint mijn laptop te roken vanwege verhitting en ben ik toe aan een theetje. En dat terwijl Nederland op dit moment in diepe rust is (02.44). Wij hopen over een uurtje ook lekker te gaan slapen. Morgen is het weer vroeg da en staat er naast stage, een museum op het programma. Het enige museum hier op Curaçao; het gaat over de slavenperiode hier op Curaçao. Daar moeten we wel geweest zijn, vind je niet?

Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Iedereen succes met alles.

Liefs,
Anneleen